Πήρε το αυτοκίνητο και οδηγούσε, οδηγούσε ασταμάτητα, ακόμη και στην ίδια πόλη, στην ίδια συνοικία, δεν ήθελε να παρκάρει. Το ρεζερβουάρ άδειαζε κι αυτή συνέχιζε να κάνει την ίδια διαδρομή με μικρές παραλλαγές. Έχω φτάσει πριν απο είκοσι λεπτά, έχω φτάσει πριν από εικοσι λεπτά ...έλεγε απο μέσα της. Δεν μπορούσε να επεκτείνει άλλο το χρόνο μπροστά της, είκοσι λεπτά είναι μια σχετικά μικρή διαφορά, όταν όμως πλησιάσεις στη μισή ώρα, το θέμα αλλάζει. Εκεί ο άλλος το θυμάται. Πάρκαρε και μπήκε γρήγορα στο λόμπι του ξενοδοχείου και ανέβηκε από τις σκάλες. Στον χώρο της υποδοχής δεν ήταν κανένας και με γρήγορα και μεγάλα βήματα μπήκε στο δωμάτιο της. Κανεις δεν θα κατάλαβε οτι έλειψα σκέφτηκε καθώς δεν είχε παραδώσει το κλειδί βγαίνοντας όπως συνηθίζεται.

1.2

Κείτονταν σαν χαμένη μέσα στα ξερά κομμάτια πηλού. Αναπολούσε το ανθισμένο, πράσινο λιβάδι που ήταν κάποτε. Ο κάκτος στη γωνία δεν αναπλήρωνε ούτε για λίγο το λιβάδι των ονείρων της. Εκείνο που θυμόταν σαν από όνειρο, λιβάδια δεν υπήρχαν πια, ούτε περιβόλια, οι καλλιέργειες των φρούτων και των λαχανικών ευδοκιμούσαν πια σε μεγάλα θερμοκήπια με τεράστιους έλικες. Αμυδρά θυμάται το τελευταίο περιβόλι στην τηλεόραση. Τα δικά τους είχαν απαλλοτριωθεί πολλά χρόνια πριν, θυμάται τον παππού της να κλαίει "Μα είναι άχρηστο πια!" του'λεγε και του ξανάλεγε η μάνα της, "Χρόνια έχει να ξαναφυτρώσει εκεί κάτι". Μόνο στα θερμοκήπια φύτρωναν δέντρα και άλλα φυτά, όχι λουλούδια, είδος πολυτελείας πια, είχαν σταματήσει λίγα χρόνια πιο πριν. "Αυτά τουλάχιστον τα πρόλαβα" είπε μέσα της και κίνησε προς το σπίτι. Ο αέρας μαύρος, πυκνός, υγρασία στην ατμόσφαιρα και πέφταν σταγονίδια. Ο μεγάλος έλικας ακουγόταν στον αέρα. Ήταν σήμερα η μέρα του. Ανάλογα την εποχή, μια φορά κάθε δεκαπέντε ημέρες ή μπορεί και νωρίτερα έμπαινε σε λειτουργία ο έλικας. Διώχνει τα καυσαέρια, ανακυκλώνει τον αέρα, αναζωογονείται η πόλη, έλεγε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στα μέσα. Ψεκάζει σταγονίδια νερού για να δροσίσει την ατμόσφαιρα και να πέσει η θερμοκρασία.
 Μα στ' αλήθεια πολύ καταπιεστικό φαίνεται αυτό.  Όλα για το καλό μας, ο έλικας,  τα θερμοκήπια, τα σταγονίδια... Έφτασε στο σπίτι μιλώντας στην Ντίντι, "Και τι θέλεις δηλαδή να καλλιεργήσεις στον ξερό πηλό όπως οι προπαππούδες μας Μαντέν ;" και όμως η Μαντέν δεν ήθελε αυτό, ήθελε να...

Απλά πώς μπορεί κάποιος να καταλάβει, απλά. Το φως στο μπάνιο έσβησε πίσω της και το επόμενο δωμάτιο φωτίστηκε αμυδρά με το αχνό πορτοκαλί φως, ακτίνες απαλές θερμού χρώματος κατέκλυσαν τον χώρο και μόλις η Μαντέν πάτησε στο πλαίσιο μπροστά από το ανακλινόμενο κουβούκλιο μια οθόνη ολογράμματος εμφανίστηκε στα γκρι τοιχώματα. Επέλεξε να κοιμηθεί υπό την εσανς της βανίλιας, έπρεπε απαραιτήτως να χαλαρώσει και να γλυκάνει για να την πάρει ο ύπνος. Μόνο με την αρωματοθεραπεία κατα τη διάρκεια του ύπνου κατάφερνε να αδειάσει το μυαλό της και να ξεκουραστεί αληθινά. Εκείνη τη μέρα δεν επέλεξε τη γνώριμη χαλαρότητα που της έδινε το έλαιο του musk, ήθελε κάτι πραγματικά γλυκό, μια γλυκιά μυρωδιά να πλανάται στον αέρα της καμπίνας της, να ξεχάσει. Να ξεχάσει τον Άντι, την απλή βιαιότητα του, το χλιαρό βλέμμα του, το χλιαρό νερό, το κόκκινο νερό...
 Τύλιξε τα κόκκινα μαλλιά της στο ειδικό καπέλο και μπήκε στο κουβούκλιο. Το φως άλλαζε από αχνό πορτοκαλί σε αχνό κίτρινο, αχνό πράσινο και πορτοκαλί ξανά.Δυο, τρεις εναλλαγές, τέσσερις, πέντε όλο και πιο αργά, την έπαιρνε ο ύπνος βυθισμένη στο απαλό άρωμα της βανίλιας, τόσο ανεπαίσθητο, κάπου κάπου ένα ίχνος αρώματος , κάπου κάπου.

1.1

Το κόκκινο νερό στροβιλιζόταν στην μπανιέρα όπως γύριζε το κορμί της και ο αφρός έπαιζε σαν σύννεφο σε κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Το πόδια της βυθιζόταν στο κόκκινο, αχνό κόκκινο, διαλυμένο στο νερό της μπανιέρας, "Αν ποτέ με σκοτώσεις Άντι, μην το κάνεις στη μπανιέρα...".
 Ο Άντι απλά κοίταζε..."Δεν φαίνομαι καθόλου καλή στο κόκκινο νερό..." συνέχιζε να παίζει σαν να μην ήταν κανείς εκεί, σα νύμφη του νερού, ο Άντι απλά κοίταζε και σύντομα κατάλαβε πως η Μαντέν δεν είχε σκοπό να φύγει. Άρχισε να ξεντύνεται αλλά αυτή δεν έδωσε την παραμικρή σημασία.

1

Το ολόγραμμα του παρουσιάστηκε στη μέση του δωματίου. Γνώριμα ψιλόλιγνη σιλουέτα και μαλλιά ανάκατα. "Δε νομίζω πως έχω να σου πω κάτι Μαντέν". Η φωνή του σε ύφος επικίνδυνα γνώριμο, δεν πίστευε τα λόγια, άκουγε μόνο τη φωνή  "Άντι..." ψέλλισε. Ο Άντι διέκοψε τη συνομιλία, ακούστηκε ο επαναλαμβανόμενος ήχος της πεσμένης γραμμής και δεν υπήρχε τίποτα πια μπροστά της. Στην οθόνη επέλεξε την αδερφή της, τη μικρή Κόννα, μικρή την έλεγε κι ας είχαν μόνο ένα χρόνο διαφορά. Όσο γρήγορα σκέφτηκε να την καλέσει άλλο τόσο γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα. Η Κόννα είναι στον κόσμο της, γιατί να την απασχολώ με τα δικά μου; σκέφτηκε. Αύριο θα δω τον Άντι και δεν μπορεί, δεν μπορεί, θα μου πει τι συνέβη, τι συνέβη... γιατί...