Κείτονταν σαν χαμένη μέσα στα ξερά κομμάτια πηλού. Αναπολούσε το ανθισμένο, πράσινο λιβάδι που ήταν κάποτε. Ο κάκτος στη γωνία δεν αναπλήρωνε ούτε για λίγο το λιβάδι των ονείρων της. Εκείνο που θυμόταν σαν από όνειρο, λιβάδια δεν υπήρχαν πια, ούτε περιβόλια, οι καλλιέργειες των φρούτων και των λαχανικών ευδοκιμούσαν πια σε μεγάλα θερμοκήπια με τεράστιους έλικες. Αμυδρά θυμάται το τελευταίο περιβόλι στην τηλεόραση. Τα δικά τους είχαν απαλλοτριωθεί πολλά χρόνια πριν, θυμάται τον παππού της να κλαίει "Μα είναι άχρηστο πια!" του'λεγε και του ξανάλεγε η μάνα της, "Χρόνια έχει να ξαναφυτρώσει εκεί κάτι". Μόνο στα θερμοκήπια φύτρωναν δέντρα και άλλα φυτά, όχι λουλούδια, είδος πολυτελείας πια, είχαν σταματήσει λίγα χρόνια πιο πριν. "Αυτά τουλάχιστον τα πρόλαβα" είπε μέσα της και κίνησε προς το σπίτι. Ο αέρας μαύρος, πυκνός, υγρασία στην ατμόσφαιρα και πέφταν σταγονίδια. Ο μεγάλος έλικας ακουγόταν στον αέρα. Ήταν σήμερα η μέρα του. Ανάλογα την εποχή, μια φορά κάθε δεκαπέντε ημέρες ή μπορεί και νωρίτερα έμπαινε σε λειτουργία ο έλικας. Διώχνει τα καυσαέρια, ανακυκλώνει τον αέρα, αναζωογονείται η πόλη, έλεγε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στα μέσα. Ψεκάζει σταγονίδια νερού για να δροσίσει την ατμόσφαιρα και να πέσει η θερμοκρασία.
Μα στ' αλήθεια πολύ καταπιεστικό φαίνεται αυτό. Όλα για το καλό μας, ο έλικας, τα θερμοκήπια, τα σταγονίδια... Έφτασε στο σπίτι μιλώντας στην Ντίντι, "Και τι θέλεις δηλαδή να καλλιεργήσεις στον ξερό πηλό όπως οι προπαππούδες μας Μαντέν ;" και όμως η Μαντέν δεν ήθελε αυτό, ήθελε να...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου